Top 5 films you cant see at once till the end

1. Salo, or the 120 Days of Sodom (1975) Pier Paolo Pasolini
Ναι είναι ταινιάρα. Ναι πράγματι είναι βαθύτατα πολιτική και ίσως η καλύτερη σκηνοθεσία του Παζολίνι (αφού τον βοήθησε πολύ το σενάριο) αλλά δυστυχώς για τον θεατή στόχος της ταινίας είναι να σε κάνει να νιώσεις όσο πιο άσχημα γίνεται. Η ένταση κλιμακώνεται πλησιάζοντας στο τέλος για να καταλήξει να φτάσει μάλλον σε κορυφαίες στιγμές κινηματογραφικού σαδισμού. Πολύ δύσκολο να την δεις με την μία μέχρι το τέλος. Αν είσαι σινεμά φεύγεις νωρίτερα αν είσαι στο σπίτι το σταματάς για να το συνεχίσεις αργότερα (πιθανότατα ποτέ).





2. 2001: A Space Odyssey (1968) Stanley Kubrick
5 φορες το άρχισα για να καταφέρω να ξεπεράσω την αρχή με τα πιθήκια χωρίς να κοιμηθώ. Εντάξει η ποίηση είναι ποίηση αλλά δυσκολεύει. Δεν ακολουθεί σχεδόν κανένα κανόνα αφήγησης, βρίσκεται στα όρια του κινηματογράφου και του video-art, ε δεν θέλει πολύ ο έρμος ο θεατής για να αποκοιμηθεί. (Για τους ίδιους υπνωτικούς λόγους όμως παραμένει μοναδικό)







3. Requiem for a Dream (2000) Darren Aronofsky
Είναι ταλαιπωρία, μπορεί να έγινε ύμνος για μια γενιά ανάμεσα στα 18 και τα 22 αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένας εφιάλτης (ειδικά οι σκηνές με το δαιμονισμένο ψυγείο) έτσι μονταρισμένος που το τέλος να μην έρχεται ποτέ.








4. Cannibal Holocaust (1980) Ruggero Deodato
Πάρα πολύ δύσκολο. Ψευδό-ντοκιμαντέρ με πολύ άγριο ρεαλισμό γυρισμένο αλλά και με τον χειρότερο καννιβαλιστικο βιασμό που γυρίστηκε ποτέ. Στα όρια του φετιχιστή.







5. Breaking the Waves (1996) Lars von Trier
Έχει να κάνει με την κάμερα στο χέρι που σου φέρνει λίγο αναγούλα, έχει να κάνει με το ανθρώπινο δράμα που σε σφίγγει στο στομάχι, έχει να κάνει που νιώθεις και την Θεία παρέμβαση, δύσκολα τα πράγματα για εσένα δύσμοιρε θεατή.